Przygotowanie do pogrzebu

Śmierć bliskiej osoby jest jednym z najbardziej stresujących doświadczeń, jakie kiedykolwiek przeżyjemy. Wczesne dni żałoby to czas nerwów, kiedy emocje są wysokie i trudno znaleźć godziny spokojnego snu. Po tych trudnych dniach następuje nabożeństwo pogrzebowe (gdzie, nawet jeśli jesteś pogrążony w żałobie, oczekuje się, że wystąpisz z pewną towarzyską gracją). Jak możesz przeżyć; czy jeszcze lepiej rozwijać się podczas takich prób jak te? Oto kilka sugestii, które naszym zdaniem będą dla Ciebie cenne.

Tendencja, gdy dzieje się z nami coś złego, na przykład śmierć ukochanej osoby, polega na oderwaniu się od naszego fizycznego, emocjonalnego i społecznego ja. „Stać się zdrętwiałym i pozostać takim” – ale ten wysiłek, by odseparować się od tego, co się dzieje, nie zawsze leży w naszym najlepszym interesie. Zamiast tego powinieneś starać się być „uważny”: utrzymywać swoją świadomość w chwili obecnej (nie w przeszłości, a już na pewno nie w przyszłości); cały czas uznając (i akceptując) swoje uczucia, myśli i reakcje cielesne na twoją stratę. Tylko wtedy możesz, zgodnie ze słowami Modlitwy Spokoju Reinholda Niebuhra, zaakceptować rzeczy, których nie można zmienić, mieć odwagę zmienić to, co można (i należy) zmienić, oraz mądrość, by odróżnić jedno od drugiego. Z pewnością nie możesz zmienić faktu, że twoja ukochana osoba zmarła; ale możesz zmienić (przynajmniej do pewnego stopnia) sposób, w jaki reagujesz na stratę – a to wymaga pewnego poczucia uważnej samoświadomości.

Lista fizycznych objawów żałoby jest długa: zmęczenie, bóle ciała, utrata lub zmiana apetytu, duszność, problemy z trawieniem, uczucie ciężkości i ucisk w gardle lub klatce piersiowej. W obliczu takiej fali fizycznych objawów, jak te, trudno jest dokładnie wiedzieć, jak sobie z nimi radzić. Pierwszym krokiem jest rozpoznanie i nazwanie tego, czego doświadcza twoje ciało. Tylko wtedy możesz zrobić coś, aby zmienić sposób, w jaki reagujesz na stratę. W te dni przed pogrzebem:

Sąsiedzi, przyjaciele i członkowie rodziny mogą być teraz twoją liną ratunkową — a niektórzy z nich mogą nawet przyjść do ciebie właśnie teraz, aby zobaczyć, jak mogą pomóc. Nie odrzucaj ich; zamiast tego daj im możliwość podarowania daru służby. Pozwól im iść tą ścieżką z tobą tak długo, jak tylko mogą. To samo dotyczy sieci profesjonalnych opiekunów: nie zaniedbuj zwracania się do duchownych, lekarza rodzinnego, terapeuty lub doradcy ds. żałoby, jeśli uważasz, że Twoja żałoba jest czymś więcej, niż możesz znieść (teraz lub w dowolnym momencie w przyszłości ).

Ceremonie końca życia (czy to „tradycyjny” pogrzeb, nabożeństwo żałobne, czy celebracja życia) dają zebranym możliwość podzielenia się swoimi uczuciami, opowiedzenia historii i wzajemnego pocieszenia. Nie spędzaj zbyt dużo czasu na rozmowie, chyba że chodzi o to, aby podzielić się z innymi czymś naprawdę znaczącym (o zmarłym i twoim związku z nim); zamiast tego bądź gotów słuchać całym sercem. To czas na pełne szacunku interakcje z innymi żałobnikami; czas skupienia się na życiu zmarłego, a także czas odnowienia więzi, które was wszystkich łączyły przede wszystkim.